Het begon met Milo, toen kwam Moos en tot voor kort hadden we Bo. Van maatje voor onze pubermeiden tot buitenhond in Gewande. Toen Milo bijna 15 was was hij op, Moos werd ziek en moesten we laten inslapen. Als laatste hadden we Bo; altijd in voor een wandeling of zwempartij, lief voor ons maar helaas onberekenbaar naar anderen. Met pijn in ons hart hebben we afscheid van hem genomen.
Zo trouw als een hond zijn.
Zo eerlijk als een hond zijn.
Kijk maar in die hondenogen en je ziet gewoon dat ze er altijd voor je zijn. Ze trekken me achter mijn beeldscherm vandaan en het is altijd weer een goede reden voor een wandeling over de dijk.