Het begon met Milo, toen kwam Moos en als laatste hadden we Bo. Van maatje voor onze pubermeiden tot buitenhond in Gewande. Toen Milo bijna 15 was was hij op, Moos werd ziek en moesten we laten inslapen. Toen kwam Bo; altijd in voor een wandeling of zwempartij, lief voor ons maar helaas onberekenbaar naar anderen. Met pijn in ons hart hebben we afscheid van hem genomen.
Zo trouw als een hond zijn.
Zo eerlijk als een hond zijn.
Kijk maar in die hondenogen en je ziet gewoon dat ze er altijd voor je zijn. Ze trokken me achter mijn beeldscherm vandaan en waren altijd weer een goede reden voor een wandeling over de dijk. Nu wandel ik zonder hond en genieten we van het zonder geregel een dag van huis weg kunnen, maar ooit op een dag zou er best weer een hond kunnen komen...